Michu Picchu
Door: José
16 Oktober 2016 | Peru, Aguas Calientes
Vannacht de laatste pillen geslikt en twee uur later waren we volledig terug bij af. Er komt nog steeds alleen water uit, maar de frequentie is niet leuk meer. Loop met een luier om en die vangt geregeld ongelukjes op. Verder zal ik er wel hele sterke bilspieren aan overhouden, want loop steeds met samengeknepen billen. Michu Picchu gaat om 6 uur open en om half zes gaat de eerste bus. Wij waren iets later, maar om half zeven staat er al een wachtrij van een half uur tot drie kwartier. De busrit duurt circa 20 minuten, maar je zou het kunnen wandelen. Dat is wel bergop.
De rij naar binnen verloopt vlot, omdat het automatisch gedoseerd wordt door de busaanvoer. Bovendien wil er een groot deel naar het toilet, omdat die er binnen niet zijn.
Het mag dan supertoeristisch zijn, maar eerlijk is eerlijk, dit moet je gezien hebben als je van de Inca beschaving houdt. Het is prima bewaard gebleven en het wordt nog steeds onderhouden. De paden zijn prima te belopen, ook al wordt er heel veel geklommen. Twee beklimmingen heb ik laten lopen, omdat de stoppillen zijn verbruikt en de aandrang in alle hevigheid terug is. Inspannen met samen geknepen billen is lastig en verhoogt de druk nog eens. Toch heb ik een prima indruk gekregen van het geheel. Na enkele uren waren we door het park heen en zijn we met de bus terug gegaan. In het park kan je via een andere entree nog een wandelroute volgen. Ik weet daar geen details van, maar gezien de situatie hebben wij die route niet gevolgd.
Als je uit het park komt, dan moet je direct in de rij voor de bus gaan staan. Het is alleen niet duidelijk waar en als je denkt even de rust te zoeken, dan is het foute boel. Je komt namelijk nooit de rij meer in, want die begint in het park en voor de ingang staat ook een rij.
Terug in het hotel heb ik de darmen geleegd, mu voornamelijk groen water. Daarna moesten we naar het station voor de trein naar Cusco. De aandrang werd steeds groter en het werd steeds moeilijker om de boel binnen te houden. Toen we de trein in mochten en onze zitplaatsen hadden gevonden hield ik het niet meer. Aan het personeel heb ik gevraagd of het toilet bij een stilstaande trein gebruikt mocht worden. Dat mocht. Wat een opluchting. Jammer voor degene die voor de deur bleek te wachten, maar alle spuitladingen was ik vanaf.
Mijn medepassagier zag ik in de trein achteruit gaan. Misselijk, slapen, geen trek en koorts. Toch iets gegeten, maar bij aankomst was het niet veel meer. Taxi geregeld en snel naar het hotel. We kregen een prachtige kamer met zitgedeelte. Om en om de darmen geleegd en terwijl hij zijn maag aan het ledigen was, ben ik op die geluiden in slaap gevallen. In de nacht heb ik hem nog een paar maal gehoord, maar hij wisselt maag en darmen wel netjes af.
De rij naar binnen verloopt vlot, omdat het automatisch gedoseerd wordt door de busaanvoer. Bovendien wil er een groot deel naar het toilet, omdat die er binnen niet zijn.
Het mag dan supertoeristisch zijn, maar eerlijk is eerlijk, dit moet je gezien hebben als je van de Inca beschaving houdt. Het is prima bewaard gebleven en het wordt nog steeds onderhouden. De paden zijn prima te belopen, ook al wordt er heel veel geklommen. Twee beklimmingen heb ik laten lopen, omdat de stoppillen zijn verbruikt en de aandrang in alle hevigheid terug is. Inspannen met samen geknepen billen is lastig en verhoogt de druk nog eens. Toch heb ik een prima indruk gekregen van het geheel. Na enkele uren waren we door het park heen en zijn we met de bus terug gegaan. In het park kan je via een andere entree nog een wandelroute volgen. Ik weet daar geen details van, maar gezien de situatie hebben wij die route niet gevolgd.
Als je uit het park komt, dan moet je direct in de rij voor de bus gaan staan. Het is alleen niet duidelijk waar en als je denkt even de rust te zoeken, dan is het foute boel. Je komt namelijk nooit de rij meer in, want die begint in het park en voor de ingang staat ook een rij.
Terug in het hotel heb ik de darmen geleegd, mu voornamelijk groen water. Daarna moesten we naar het station voor de trein naar Cusco. De aandrang werd steeds groter en het werd steeds moeilijker om de boel binnen te houden. Toen we de trein in mochten en onze zitplaatsen hadden gevonden hield ik het niet meer. Aan het personeel heb ik gevraagd of het toilet bij een stilstaande trein gebruikt mocht worden. Dat mocht. Wat een opluchting. Jammer voor degene die voor de deur bleek te wachten, maar alle spuitladingen was ik vanaf.
Mijn medepassagier zag ik in de trein achteruit gaan. Misselijk, slapen, geen trek en koorts. Toch iets gegeten, maar bij aankomst was het niet veel meer. Taxi geregeld en snel naar het hotel. We kregen een prachtige kamer met zitgedeelte. Om en om de darmen geleegd en terwijl hij zijn maag aan het ledigen was, ben ik op die geluiden in slaap gevallen. In de nacht heb ik hem nog een paar maal gehoord, maar hij wisselt maag en darmen wel netjes af.
