Laguna El Junco en Centro de Crannza de Torguas
Door: José
27 Oktober 2016 | Ecuador, San Cristóbal
Vanmorgen begonnen met luieren, mail beantwoorden en wachten op bericht van het reisbureau. We werden inderdaad door het buitenlandse reisbureau gebeld en die gaven weer aan ons bij de haven te melden. Niet meteen uitgelachen, maar gevraagd of ze hier ooit geweest waren. Dat werd bevestigd, maar door ons in twijfel getrokken. We hadden al uitgezocht welke tijden er vluchten uit Guayaquil zouden aankomen hier, omdat het vliegveldje slechts één uitgang heeft en wij dus de meeste kans hadden daar een gids met gezelschap te vinden. Het reisbureau had daar geen informatie over. Na heel lang over en weer kletsen konden ze ons aangeven tussen welke twee straten de gids ongeveer zou staan en het gezelschap met een kleine boot opgehaald zou worden naar het cruiseschip. Dat scheelt in ieder geval kilometers langs de kust wandelen met bagage.
We kwamen er vanmorgen ook al achter dat het hier nog een uur vroeger is, dus acht uur vroeger dan in Nederland. In het vliegtuig was aangegeven dat de tijd in Guayaquil gelijk is aan de tijd op San Cristobal. Hebben we dan ook geen moment aan getwijfeld. Op internet zagen wij dat het hier een uur vroeger is. Zag dat in Nederland de wintertijd dit weekend alweer ingaat, maar heb geen idee of ze hier ook aan die flauwekul meedoen. Merken we vanzelf ook wel weer (achteraf).
Daarna het punt maar opgezocht en bij een bureautje een excursie geregeld. We hadden niet zo veel zin om de hele dag alleen maar te lummelen. Het werd een excursie over San Cristobal zelf heen. We werden eerst naar Laguna El Junco gebracht. Een krater in de hooglanden van San Cristobal waarin vers water zit. Dit is de enige plek op de Galapagos waar zuiver en schoon water te vinden is. Dit trekt heel veel vogels aan, zoals ook de fregatvogel die in dit meer de vleugels wast. Ze zweven rond en dalen dan naar het water. Vlak erboven remmen ze af en zakken totdat hun vleugels het water raken en stijgen dan weer op. Leuk gezicht en de klim ernaar toe meer dan waard.
Daarna zijn we verder gereden naar Centro de Crianza de Torguas. Dit ik een fokcentrum voor reuzenschildpadden. De volwassen exemplaren lopen daar vrij rond en zullen geen idee hebben dat hun leefgebied enigszins begrensd is. De eieren worden uitgebroed en de jonge schildpadden genummerd op hun schild. Deze verblijven de eerste tijd in betonnen bakken, totdat ze uitgezet worden in het wild. Er wordt niet alleen gefokt voor San Cristobal, maar voor alle eilanden van de Galapagos. Door deze registratie is precies te zien hoeveel er zijn, waar ze zijn, hoe oud ze worden en hoe zij zich in andere gebieden ontwikkelen. Deze schildpadden wegen als ze volwassen zijn 200 tot 250 kilogram. Mooi dat ze er nog zijn en goed dat ze met dit programma ze mogelijk voor uitsterven behoed blijven.
Vervolgens zijn we naar Puerto Chino gereden. Dit is een soort privéstrandje, al was het daar aardig druk voor. Mooie uitzichten en mooi helderblauw water. De vorige keer dat ik hier was waren er sporen te zien van een verdwaalde schildpad die daar haar eieren had gelegd. Het was toen al geroofd. Nu waren er zeeleeuwen, salamanders en veel Galapagosvinken. We hebben niet gezwommen.
Ten slotte zijn we naar een project gereden dat uitsluitend was gebouwd met afval. Er was een boomhuis waarin een bureau, slaapplaats en toilet was aangebracht. Er was ook een kamer onder de grond gemaakt met als ingang een holle boom. Een soort restaurant erachter was gemaakt van een muur van flesjes. Leuk, maar niet iets om voor naar de Galapagos te gaan.
Bij terugkomst lag er een zeeleeuw op de boulevard te zonnen. Niets bijzonders, want er liggen er tientallen, maar de foto geeft een indruk hoe dicht ze bij de mensen komen en totaal niet onder de indruk zijn dat je op een meter afstand een foto neemt. Aan poseren deed deze niet.
We besloten deze dag goed af te sluiten en via internet een restaurant te zoeken dat goed aangeschreven staat. Nu reis ik samen met iemand die ook gek op vis is, dus kwam hij aan met een goed visrestaurant. Het werd een rijstschotel met vis. Het was werkelijk verrukkelijk. Wel een enorme hoeveelheid, maar ondanks de bedelblik van een straathond toch netjes mijn bord leeg gegeten.
We kwamen er vanmorgen ook al achter dat het hier nog een uur vroeger is, dus acht uur vroeger dan in Nederland. In het vliegtuig was aangegeven dat de tijd in Guayaquil gelijk is aan de tijd op San Cristobal. Hebben we dan ook geen moment aan getwijfeld. Op internet zagen wij dat het hier een uur vroeger is. Zag dat in Nederland de wintertijd dit weekend alweer ingaat, maar heb geen idee of ze hier ook aan die flauwekul meedoen. Merken we vanzelf ook wel weer (achteraf).
Daarna het punt maar opgezocht en bij een bureautje een excursie geregeld. We hadden niet zo veel zin om de hele dag alleen maar te lummelen. Het werd een excursie over San Cristobal zelf heen. We werden eerst naar Laguna El Junco gebracht. Een krater in de hooglanden van San Cristobal waarin vers water zit. Dit is de enige plek op de Galapagos waar zuiver en schoon water te vinden is. Dit trekt heel veel vogels aan, zoals ook de fregatvogel die in dit meer de vleugels wast. Ze zweven rond en dalen dan naar het water. Vlak erboven remmen ze af en zakken totdat hun vleugels het water raken en stijgen dan weer op. Leuk gezicht en de klim ernaar toe meer dan waard.
Daarna zijn we verder gereden naar Centro de Crianza de Torguas. Dit ik een fokcentrum voor reuzenschildpadden. De volwassen exemplaren lopen daar vrij rond en zullen geen idee hebben dat hun leefgebied enigszins begrensd is. De eieren worden uitgebroed en de jonge schildpadden genummerd op hun schild. Deze verblijven de eerste tijd in betonnen bakken, totdat ze uitgezet worden in het wild. Er wordt niet alleen gefokt voor San Cristobal, maar voor alle eilanden van de Galapagos. Door deze registratie is precies te zien hoeveel er zijn, waar ze zijn, hoe oud ze worden en hoe zij zich in andere gebieden ontwikkelen. Deze schildpadden wegen als ze volwassen zijn 200 tot 250 kilogram. Mooi dat ze er nog zijn en goed dat ze met dit programma ze mogelijk voor uitsterven behoed blijven.
Vervolgens zijn we naar Puerto Chino gereden. Dit is een soort privéstrandje, al was het daar aardig druk voor. Mooie uitzichten en mooi helderblauw water. De vorige keer dat ik hier was waren er sporen te zien van een verdwaalde schildpad die daar haar eieren had gelegd. Het was toen al geroofd. Nu waren er zeeleeuwen, salamanders en veel Galapagosvinken. We hebben niet gezwommen.
Ten slotte zijn we naar een project gereden dat uitsluitend was gebouwd met afval. Er was een boomhuis waarin een bureau, slaapplaats en toilet was aangebracht. Er was ook een kamer onder de grond gemaakt met als ingang een holle boom. Een soort restaurant erachter was gemaakt van een muur van flesjes. Leuk, maar niet iets om voor naar de Galapagos te gaan.
Bij terugkomst lag er een zeeleeuw op de boulevard te zonnen. Niets bijzonders, want er liggen er tientallen, maar de foto geeft een indruk hoe dicht ze bij de mensen komen en totaal niet onder de indruk zijn dat je op een meter afstand een foto neemt. Aan poseren deed deze niet.
We besloten deze dag goed af te sluiten en via internet een restaurant te zoeken dat goed aangeschreven staat. Nu reis ik samen met iemand die ook gek op vis is, dus kwam hij aan met een goed visrestaurant. Het werd een rijstschotel met vis. Het was werkelijk verrukkelijk. Wel een enorme hoeveelheid, maar ondanks de bedelblik van een straathond toch netjes mijn bord leeg gegeten.
